Verrekijker
Wat als je door het grote zolderraam van het museum niet alleen de stad zou zien zoals die nu is, maar ook een glimp van de toekomst? In dit kijkvenster, ook wel de Duikbril genoemd, ontstond het idee om jongeren te laten fantaseren over alternatieve uitzichten en deze tot leven te brengen met augmented reality.
Samen met docenten van het Blariacumcollege (richting Media, Vormgeving & ICT) ontwikkelde het museum een traject waarin leerlingen Bryan, Djamilla, Joshua, Kyan, Lizzy, Michal, Noor en Stein hun eigen toekomstdroom mochten verbeelden. Daarbij werden ze begeleid door kunstenaar Benjamin Pompe (Nederland, 1997).
Hoe ziet jouw ideale toekomst eruit?
Benjamin Pompe gaf een korte lessenreeks waarin hij zijn eigen werk toonde en met de leerlingen in gesprek ging over kunst, technologie en verbeeldingskracht. Vervolgens kregen de leerlingen de vraag: Hoe ziet jouw ideale toekomst eruit? In schetsen – digitaal, met klei en op papier – gaven ze vorm aan hun ideeën. Opvallend was hoe vaak de natuur een centrale rol kreeg.
Veel ontwerpen laten een duidelijke zorg over onze toekomstige leefomgeving zien. Zo werd een kunststof boom bedacht die met een ingebouwde machine zuurstof produceert, een reactie op het verdwijnen van bossen en regenwouden. Een ander ontwerp toont een skelet als herinnering aan vergane levensvormen en markeert het begin van een nieuwe wereld. Ook het leven onder water kreeg aandacht, met een kleurrijke, zwevende rog die de vaak vergeten schoonheid en kwetsbaarheid van de oceaan laat zien. De toekomst kreeg verder vorm in speelse en fantasierijke creaties, zoals een augurk-kat, een in de vloer zakkende gitaar en een blije donut.
Alle ontwerpen van de leerlingen kregen een plek in de digitale sculptuur die uiteindelijk door de kunstenaar werd samengesteld. Hij creëerde een soort boomhut of nest: een plek waar al deze toekomstwezens samenleven als een verbonden familie. Het werk kreeg de titel Verrekijker.
Een toekomst waarin iedereen welkom is
Over het project zegt Benjamin Pompe: “Onze liefde voor fictie en fantasie gaat vaak over ontsnappen naar werelden die vriendelijker en opener voelen dan de onze. Verrekijker richt zich op een mogelijke toekomst waarin de leerlingen geloven: een wereld waarin de grenzen tussen mens en dier, natuur en machine, het mooie en het vreemde vervagen. Een toekomst waarin iedereen welkom is.”